paul.kenens1@telenet.be

Vragen:

Je was voorheen actief in andere domeinen. Welke?

Jazeker, Ik had vijfendertig jaar geleden een keramiekatelier opgestart dat uitgegroeid is tot een atelier met enkele personeelsleden.  We werkten vrij vlug voor de tegelindustrie en maakten een gamma van keramische boorden en tegels die verdeeld werden via een grote tegelzaak in Brussel. Voor architecten en aannemers kregen we opdrachten voor het reproduceren en ontwerpen van allerlei keramische vormen die in beschermde gebouwen voorkwamen en niet meer gemaakt werden. Daarnaast voerden we keramische opdrachten uit voor ander kunstenaars. 

Tegelijkertijd maakte ik enkele theaterproducties in eigen beheer en had in de tien beste jaren gemiddeld drie voorstellingen per week van mijn solo optredens (attracties) met film.tv als eenmalige zijsprongetjes tussendoor . 

Wat deed je kiezen voor de schilderkunst.

De idee om elke tien jaar van beroep te veranderen lukte niet zo. De eerste dertien jaar van echt werk was ik offset drukker, - toen nog een vak met vakkennis, met ''fingerspitsen-gevoel. Ik deed aan theater voor en na mijn shiftwerk in de drukkerij. Waar ik mee bezig was (drukwerk, kleuren, techniek) bleek veel te interessant om te stoppen. Denkend aan de beperkte tijd dat we hier rondlopen moest ik wel van discipline veranderen voor ik oud werd als ik nog andere dingen wou doen. Gevolg: ontslag nemen voor een jaar  maar ik ben niet meer terug gegaan omdat ik mijn draai al ergens anders had gevonden. Keramiek maken in de beslotenheid van het atelier en theater maken om onder de mensen (en in de aandacht) te komen combineerde zich goed. Ik was creatief bezig, kwam op  plaatsen en landen waar ik anders nooit zou geweest zijn. ik genoot van de vrijheid en de zelfstandigheid.  Zeker toen bleek dat te twee disciplines aansloegen. Ik voelde mij 'professioneel' bezig.  Ik leefde om te werken, sorry, om te doen waarvan ik genoot - om mijn hobby’s uit te oefenen, Ik wist toen nog niet hoe zwaar het kon worden als het dreigde boven mijn hoofd te groeien. Bovendien, ik was al jaren met kleuren bezig met het beschilderen van tegelpanelen met glazuren waarvan je de kleuren niet ziet maar inbeeldt hoe het zal zijn. Mijn eerste reactie bij het aanbrengen van olieverf op doek was: 'Oh, maar dat is gemakkelijk , ik zie nu wat ik doe'. Het voelde comfortabel aan.

Tot welke stroming reken je jezelf?

Ik maak mij weinig zorgen over een stromingen. Realistisch schilderijen zijn niet in de mode. Welke galerie toont ze. Naar buitenuit moet het ding ook een naam hebben, je moet het kunnen identificeren, in een schuifje kunnen stoppen. Spontaan lijk ik terecht te komen bij de Realisten, neigend naar de Hyperrealisten, met in sommige doeken een snuifje Rafaelisme hoor ik zeggen. Ik kan niet stoppen bij half werk, ik werk dus gedetailleerd. Ik heb wel de neiging om tegendraads te zijn, de zin om landschappen schilderen of abstract te schilderen is mij tot hiertoe ontgaan. Zowel in mijn theaterbezigheden als in het ambachtelijk van de keramiek volgde ik mijn eigen weg, stijl, werkwijze (een uitspraak van de academie: Paul schildert buiten categorie). Je natuurlijke weg lijkt geen slechte manier te zijn waar je in het beste geval in kan uitblinken en waar je het meest genoegen kan aan beleven en als gevolg daarvan het diepst kan in doordringen.   

In ‘My dog is a catfish’ vestig je de aandacht op een vreemdsoortig wezen. Een surrealistisch symbool? Typisch voor je werk?

In 'My Dog is a Catfish zie je een vrouw met een naaktkat. Ik geef toe dat ik een hond zocht om erbij te zetten, een beetje tegengas geven tegen de natuurlijke zachtheid van de vrouw. Toen ik op deze hond uitkwam bleek het een naaktkat te zijn, nog beter dacht ik. De schone en het beest. Dus een kat die (als niet hondenrassen kenner) zich uitgeeft als een hond.  Niet alles is wat het lijkt.  Combineer de vreemde hond met een mooie vrouw (mijn vast model) die haar handen in het haar steekt alsof ze wil zeggen.....ja wat wil ze zeggen? Het geeft je te denken, het beeld is niet agressief is nog altijd mooi, maar er zit wel een kronkel, een haakje in, wat het  schilderij interessant maakt . 

In de meeste van mijn doeken zoek ik een anomalie. Beginnend met de improvisaties met het model, zoek ik een afwijkende houding, een beweging die mij opvalt of mijn gedachten een andere richting doet uitgaan , dat  houd ik vast. Daar kan ik er verder op borduren.  Een Japans gezegde zegt dat: een spijker die er uit steekt moet je er in kloppen. Ik zoek die spijker die er uit steekt, dat is de meest interessante spijker, want die vangt uw aandacht, roept vragen op, brengt je fantasie op gang - bij ieder toeschouwer op een andere, persoonlijke manier, en stuurt 'het prentje' een andere richting uit. Wat niet wil zeggen dat ik mij ook laat verleiden door romantische, zachte natuurlijke beelden als  'The rigin of the World' of 'The Mosquito net' 

The Nobel Art Of Seduction. De vrouw is, anders dan in vele van je werken, niet in zichzelf gekeerd. Verschilt Muze hierin van je overige werk?

De vrouw op het doek 'The nobel art of Seduction' is inderdaad helemaal anders, dit schilderijtje is gemaakt bij en onder de invloed van de Mexicaanse Hyperrealist  Omar Ortiz. In zijn schilderijen ontbreekt ook wat ik eerder noemde dat haakje, het vervreemdingseffect. Dit is niet de vrouw die ik gekozen heb. Zij ziet er ook uit als een 'Fotomodel', is opgemaakt en is met 'professionele' belichting gefotografeerd. Daar tegenover heb in het modellenbureau mijn keuze gemaakt tussen de vrouwen die er net niet uitzien als een fotomodel, gewoon eerlijke natuurlijke uitstraling hadden, een beetje naar binnen gekeerd. De vrouwen op mijn schilderijen zijn zoals ze zijn.

Ik ben bij Omar Ortiz terecht gekomen omdat zijn manier van schilderen dicht bij mijn werkwijze ligt maar bij hem technisch nog veel meer doorgedreven is.

Het ging in dit schilderijtje niet zozeer om deze vrouw maar veel meer om de techniek die Ortiz hanteert. Hij schildert gefotografeerde vrouwen zoals je die in modebladen kan tegenkomen of op kunstfoto's maar zijn schilderijen moeten het hebben van de manier van schilderen, de extreme techniek. Dat kan je niet zien op een afbeelding, of op pc. Daar moet je voor het schilderij voor staan. Kijken naar zijn schilderijen en hun detaillering, hoe de verf er op ligt, dat moet je voelen. (zie hierbij ook het tekstje dat ik kopieer hieronder en dat op de valreep ook in mijn nieuw boekje is geplaatst op de laatste bladzijde )

Je beeldt graag rijke stoffen en kleding af. Om de sensualiteit van het beeld te verhogen?

Je moet een beetje verliefd worden op je onderwerpen die je wil schilderen. Dat kan een vrouw zijn (omdat je haar graag hebt)  maar ook de stoffen, het kleed (omdat het zo mooi is) dat je wil schilderen, of de speelgoed hondjes van je kleinkind, (omdat die van je kleinkind zijn natuurlijk). 

Ik merk zelf ook dat er twee constanten in mijn schilderijen komen. Het schilderen van mensen, gezichten, schilderen van huid. Dat is een uitdaging omdat dit juist moet zijn (of zo juist mogelijk dat in mijn mogelijkheden ligt). De gezichten zijn geen personages, geen anonieme personen, ze zijn van deze persoon en geen ander, herkenbaar en juist. Ook zo voor handen. Huid schilderen dat er als huid uitziet met de vele nuanceringen van groen,  , beige, vergt vele doorzichtige lagen verf om de aders, haartjes, verkleuring en lichtinval zichtbaar te maken. 

En zo komen we vanzelf uit op het schilderen, van stoffen, de textuur van de doeken. Satijn schilderen zodat je ziet dat het satijn is, is anders dan linnen doeken penselen of het gedrapeerde oppervlak van gordijnstof. Maar ook van bv (de huid) van een ouderwetse valies heeft een bepaalde textuur en geeft  bovendien de mogelijkheid  als contrastwerking tegen de blanke zachte vrouwelijk huid. Het schilderen van de plooien in slordig neergegooide doeken geeft een fantastisch mogelijkheid om  van een oninteressant voorwerp onderwerp te maken, zowel vormelijk als technisch een uitdaging om de rondingen en golvingen weer te geven.        

Deze brochure bevat geen schilderijen.

Enkel platte reproducties ervan.

Je hebt niets gezien, niets gevoeld, niets geroken, noch de verf, noch de borstelstreken,

 noch de kleuren. Het formaat en de uitstraling heb je niet ervaren.

Je hebt iets gemist:

Het schilderij

Overzicht